به گزارش خبرنگار مهر، پرسونای سینمایی حمیده خیرآبادی به عنوان مادری شیرین و دوست‌داشتنی با فیلم‌هایی که در سالهای پس از پیروزی انقلاب اسلامی بازی کرد شکل گرفت. خیرآبادی بازیگری در سینما را در سال 1332 و با فیلم "میهن‌پرست" شروع کرد .در سالهای پیش از انقلاب او بازیگری پرکار بود، اما به دلیل ویژگی‌های ظاهری و نوع نقش‌هایی که داشت هرگز در شکل و شمایل یک ستاره قرار نگرفت.
این اتفاق باعث شد در سالهای پس از پیروزی انقلاب خیرآبادی بدون مشکلات و محدودیت‌هایی که برای ستاره‌های سینمای قبل از انقلاب به وجود آمد کار کند و محبوبیت و شهرتی خاص به دست آورد. محبوبیتی از جنسی ویژه که بازیگران دیگر از آن محروم بودند. خیرآبادی در دهه 60 و پس از آن در فیلمها و مجموعه‌های مختلف نقش مادرانی را بازی کرد که ترسیم‌گر سیمای مادران ایرانی بودند.
زنانی مهربان و باعطوفت که فرزندان خود را با همه تفاوت‌ها و کج‌خلقی‌هایشان می‌پذیرفتند و دوست داشتند. بهترین این تصویر در فیلم سینمایی "اجاره نشین‌ها" داریوش مهرجویی شکل گرفت. خیرآبادی در این فیلم نقطه اتصال و حلقه ارتباط میان فرزندان خود است، وجود او آرامش دهنده به خانه وخانواده‌ای است که هر لحظه دچار بحران می‌شود.
در سالهای پس از پیروزی انقلاب، خیرآبادی کمتر نقش منفی بازی کرد، این یکی از رازهای محبوبیتش بود. اما حتی حضورش در نقشی کوتاه و نه چندان دلچسب "مادر" هم باعث نشد محبوبیت و شهرتش کمرنگ شود.
خیرآبادی از معدود بازیگرانی بود که یک نقش را بارها بازی کرد اما تماشاگر هرگز از این نقشها خسته نشد و آن پرسونای آشنا را دوست می‌داشت. آنچه باعث محبوبیت مضاعف این بازیگر شد حضورش در مجموعه‌های تلویزیونی بود. بازی در مجموعه "پدرسالار" که یکی از پربیننده‌ترین مجموعه‌های دهه 70 بود محبوبیت این بازیگر را افزایش داد.
خیرآبادی در این مجموعه هم می‌کوشید حلقه ارتباطی بین پدر و فرزندان باشد و با عطوفت و مهری ویژه بحران‌هایی که سعادت خانواده را در خطر می‌انداخت، حل فصل کند. چشمهای همیشه گریان و لبخندی که بر لب داشت از او سیمای زنی را می‌ساخت که رنج و مهر مادری را توامان دارد و خانواده و اطرافیانش را شریک این محبت می‌کند.
خیرآبادی در سالهای اخیر کم کار شد و کمتر در فیلم یا مجموعه‌ای مقابل دوربین نرفت. البته او کارنامه‌ای پربار دارد و در حدود 150 فیلم بازی کرده بود و سابقه همکاری با کارگردانهای شاخص و مطرح را در پرونده حرفه‌ای داشت. به نظر می‌رسید نمی‌خواهد تصویر دیگری از خود باقی بگذارد، تصویری متفاوت با آن مادر دوست‌داشتنی و همیشه آماده برای مهربانی با فرزندان.
در سالهای غیبتش در سینما و تلویزیون بازیگران مختلفی نقش مادر را بازی کردند اما همیشه جای او خالی بود، حتی ثریا قاسمی دخترش هم نتوانست آن تصویر شیرین و دوست‌داشتنی همیشه باطراوت از مادر ایرانی را زنده کند. بازیگران مختلفی از نسلهای متفاوت بازیگری در سینما و تلویزیون ایران به جای فرزندان او قرار گرفتند. نسل تازه اما این فرصت را کمتر به دست آورد.
خیرآبادی در محافل سینمایی کمتر حضور می‌یافت، آخرین بار اسفندماه 88 در جشن مجله دنیای تصویر حاضر شد. سرحال به نظر می‌رسید و لبخند بر لبانش بود. یک بار که مونیتور بزرگ سالن او را نشان داد حاضران برایش ابراز احساسات کردند و او با مهربانی پاسخ داد. هنوز محبوب بود و مردمی که پای مجموعه‌های "پدرسالار"، "مزد ترس"، "در قلب من" و... نشسته بودند او را به خاطر داشتند.
خبر درگذشت او تلخ و باورنکردنی بود، سینمای ایران بازیگری را از دست داد که اگرچه ویژگی‌های یک ستاره را نداشت اما محبوبیتی فراتر از یک فیلم و یک نسل داشت. محبوبیتی به اندازه تمام تصویرهایی که از مادران ایرانی در سینمای ایران به یادگار گذاشت.
نظر شما